Jan Mayen
Niewielka wyspa wulkaniczna w Arktyce, ok. 500 km na wschód od Grenlandii; oblewają ją wody Oceanu Arktycznego: Morze Grenlandzkie od północy, Cieśnina Duńska od zachodu i Morze Norweskie od południa i wschodu. Od 1930 r. administracyjnie przynależy do Norwegii.
Powierzchnia 372,5 km_ większość obszaru zajmują tereny wyżynne i górskie (najwyższy szczyt - czynny wulkan Beerenberg - 2277 m n.p.m., drugi co do wysokości w Europie; ostatnia erupcja 1985), liczne lodowce.
Strefa klimatu polarnego, występuje roślinność tundrowa.
Liczne kolonie ptaków i fok.
HISTORIA
Wyspa została odkryta przez Henry'ego Hudsona w 1607, oficjalnie przez Anglika Jana May'a w 1614 roku.
W późniejszych latach stanowiła bazę holenderskich wielorybników. Sezonowo przebywało na niej do 1000 osób. Opuszczona w związku z wytępieniem wielorybów żyjących w okolicznych wodach, od połowy XVII wieku była zapomnianym skrawkiem lądu, kilkakrotnie tylko odwiedzanym przez statki. W związku z ogłoszeniem pierwszego Międzynarodowego Roku Polarnego 1882/83, austrowęgierska ekspedycja spędziła na Jan Mayen cały rok,prowadząc badania i kartując powierzchnię wyspy. Na początku XX w. pojawiali się na niej norwescy myśliwi, polujący na lisy i niedźwiedzie polarne, jednak przetrzebienie ich populacji i skrajnie trudne warunki życia szybko zmusiły ich do opuszczenia wyspy. W 1921 powstała tu norweska stacja meteorologiczna, zaś w 1930 uznano ją za część terytorium Norwegii. W czasie II wojny światowej wyspa, w przeciwieństwie do reszty kraju, nie dostała się pod okupację niemiecką. W 1941 stacja meteorologiczna wznowiła, przerwaną rok wcześniej, działalność. W 1943 Amerykanie wybudowali w północnej części wyspy stację radiolokacyjną.
W okresie powojennym, aż do 1959 aktywność ludzka na wyspie ograniczała się do obserwacji meteorologicznych,powstała również stacja radiowa, utrzymująca kontakt ze statkami rybackimi.
W 1959 r. podjęto decyzję o lokalizacji na Jan Mayen stacji systemu radionawigacyjnego LORAN (Long Range Navigation) dla potrzeb NATO. Wyspa nie ma stałych mieszkańców, z wyjątkiem obsługi wspominanych stacji (kilkadziesiąt osób).
